Mengapa kita cukup dengan hanya mengulangi metafora dan simbol dalam Al-Quran tanpa benar-benar merasakan keperluan untuk mengenali kebenaran yang mereka tunjuk?  Mengapakah kita tidak boleh membebaskan diri daripada perlu berfikir dalam batas 'lima pancaindera' kita dan melarikan diri dari kepompong kita?  Mengapa begitu sukar bagi kita untuk membezakan realiti bahawa:  Tahap rentetan, yang terdiri daripada gambar bingkai SATU, adalah apa yang dirujuk oleh Sufisme sebagai dimensi "Nama-Nama". Di sinilah "bentuk pengetahuan" dibuat. Di sebalik ini ialah "Ketiadaan Mutlak"! Mengapa kita berfikir bahawa dengan hanya melompat ke bilik mandi kita tiba-tiba boleh menjadi disucikan daripada "kekotoran" yang dirujuk Al-Quran berkaitan dengan sistem pemikiran kotor berdasarkan "dualiti"?  Mari kita ingat ayat berikut:  “Sesungguhnya dualis  (yang mendakwa kewujudan identiti ego mereka bersama Keesaan Mutlak) tercemar (kotor)!”[1]  “Ti